El pasado lunes tres de marzo se presentó el libro Juan ajuriaguerra en el corazon, libro que compendia 76 testimonios sobre la personalidad de éste indudable referente del nacionalismo vasco cuyo treinta aniversario de su fallecimiento se conmemora el próximo mes de agosto.
Son 76 testimonios recogidos cuando falleció y enriquecidos en la actualidad. Están todos los Lehendakaris, burukides, parlamentarios, colaboradores de Ajuriaguerra y gentes que tuvieron la oportunidad de conocerle. Todo esto está enriquecido con fotografías y caricaturas inéditas.
El libro lo pueden adquirir en la librería KIRIKIÑO de Bilbao y en la sede de Sabin Etxea. Nosotros, cada día, vamos a reproducir una de las colaboraciones del libro. Esta es la número cincuenta: KOLDO MITXELENA
hire itzalak gu baitan DiK LURmen
Koldo Mitxelena Euskaltzaindikoa Gurasoak hiltzen zaizkigunean bakarrik omen gara umezurtz, hiztegiak dionez. Ezinezko dirudi, beraz, honen arabera, maizago umerzurtz gelditzea. Halaz guztiz, mila bidar hiltzen omen da koldarra, heriotzaren beldurrez. Orobat guk, haragizko gurasoak galdu ondoan ere, behin eta berriro senti dezakegu umezurtzasunaren samina, aski luzea baldin badugu bizia. Gurasoen pareko genituen zaharrago eta zuhurragoen sailetik bat eta beste galtzen dugunean; maisu jakintsuak, gidari trebeak, buruzagí tinkoak. Ezagutu, presondegian ezagutu nuen nik Joan Ajuriagerra; espetxean, bestela esan, han atera zuen aldizkariaren izenaz baliatzen bagara: Dueson, Larrinagan, Burgosen, nik eta beste hainbestek igaro ditugun ordurik beltzenetan. Eta ez ziren behar bada beltzenak, geldi bedi hau argi eta garbi, gure bizia larri zebillelako, Jainkoak daki noiz arte. Ez. Maite genuen munduaren hondamendiak nahigabetzen gintuen gainera, pozbiderik inon aurki ezin zezakeen nahigabez. Han erori baino lehen galdua genuen eusko lurra. Espainiaz erabat jabetu zen Franco, eta ba zirudien honek adiskide zituen otso amorratuek lurbira osoa menderatu behar zutela. Estualdi hartan ikasi genuen, nora-ezean, gizatalde urri bati begiratzen eta gizatalde horretan Ajuriagerrari. Geure ezerezean esku hutsik geundela, hor genuen habea, ahuleziaren indargarri, sostengua, itxaropidea. Eta ez esan ez zela arrazoizko, arrazoi hutsez bizitzea gaitz eta are ezinezko baita zenbait orduz. Urrutitik ikusten nuen nik hasiera hartan, baina inguruan genituen paretatza haiek elkarrenganatzen zuten urrutikoena ere. Buruzagi nuelarik, irakasle eta ikaslagun izan nuen gero, bultzari eta eragile; hitz batez, adiskide. Adiskídetasun horrek, dakidanei, ez du inoiz goibelaldirík ezagutu. Alderdiko eta Alderdiaren gizona zen inoiz halakorik izan bada, berrogei urteren sabel ilunetik bizirik atera duen Alderdi batekoa eta batena. Eta, hala; guztiz, urte haietaz eta baita gerokoez ere oroitzen garenean ez da hori agian lehendabizi gogora datorkiguna. Beharrak eta ezinak batu gintuen lagunarte latz hartan, ez zuen hark inolazko batzuen eta besteen arteko berezkuntzarik egin. Eta ez dut uste hango inork hau ukatuko duenik. Aspaldian, bazkaltzen bildu ohi ginen urtean behin, berak biltzen gntuelako bestek baino areago, Burgosen egonak eta inguruko zenbait. Eta azken aldian ekainaren lehen igandean egiten ziren otorduetan ez da izan, bat ginenon artean, ez alderdi batekorik ez bestekorik, ez abertzalerik eta ez abertzale ez zenik. Igaroak igaro, ez ote genuen guztiok halako abertzale kutsuren kutsuren bat hartu? Beste zerbait ere erantsi behar da hemen. Ez zaio sekula inori aterik itxi euskotarra ez zelako; zabal-zabalik zeuzkan fazismoaren aurkako borrokan lagun izan genuenak. Egingo nuke egun hau zela Ajuriagerrarentzat urteak zuen ederrena, bihotz bera, baita belaxka ere, izkutatzen baitzuen bekain usuen azpiko betazalen zirritu meharrak. Aurten, damurik, ez zen agertu eta, hau larria, ez zaie aurrerantzean berríz agertuko bizirik dirautenei. Kapitanaz, buruzagiaz, oroitzen zen Whitman,Lincoln hil zutenean. Guri urteen joanak berdindu gaituelako edo, lagun eta adiskide baino gehiago, zena datorkigu gogora: anaia nagusia, Eibartarrek esaten duten bezala. Gurasotzako anai zaharrena. KOLDO MITXELENA. Euskaltzaindikoa
Comentarios