Jose Manuel Bujanda Arizmendi
Espainiar Estatua hizkuntzen Babel oso aberatsa da. Hizkuntzen Babelaz inguruan ari naiz, Bibliako genesiaren 11. kapituluaz hain zuzen. Galegoa, katalana eta euskara errealitate soziolinguistiko desberdinak dira, modu ezberdinetan kudeatutakoak Jakina da, Espainiako biztanleen ehuneko oso altu bat autonomia erkidego elebidunetan bizi da, eta gara. Eta jakin beharrekoa euskararen, katalanaren eta galegoaren normalizazioaren alde egitea ez da gaztelaniaren aurka jotzea. Zeren hizkuntzek hiritarrak bereizten ez dituzte, aitzitik integratzen lagun dezakete, eta hauen biziberritzeak elkarbizitza hobetzeko balio dezake. Baita jakin beharrezkoa ere hizkuntzak ondare komuna direla, ez direla beraz patrimonializagarriak. Baita jakin behar ere hizkuntzen normalizazio prozesuek ahalik eta adostasun zabalena eskatzen dutela. Bai, luzea eta zaila, izan da, eta da, Espainiar Estatuan euskararen, katalanaren eta galegoaren normalizazioaren aldeko borrokaren bidea: 1901era itzuli behar, eta "Kizkitza" aipatu, Euskaditik harremanak bultzatu zituenean Galizia eta Kataluniaren lan komunaren bila. Gogoratu behar hogei urte geroago, “Kataluniako Egun Nazionalaren” harira, Bartzelonan “Pluri” Estaturako “Aliantza Hirukoitza” Ituna (nazionala, kulturala eta hizkuntzazkoa) sinatu zenean. Baita gogoratu behar ere 1998an “Bartzelonako Adierazpena” delakoa sinatu zela, non Estatu “pluri” horren alde lan egiteko konpromisoa sinatuz. Ezin ahaztu Ibarretxeren Gobernuaren azken martxoan Galizia, Katalunia eta Euskadiko Gobernuek "Hizkuntza Politikarako Protokolo Orokorra" sinatu zenean. Isaiah Berlin datorkit gogora: “Kolore ezberdinetako tapiz ordenatua izateko gai beharko luke izan mundua, non zati bakoitzak bere identitate kultural propioa besteekiko tolerantziaz garatzen duen”. Eta dagokigunez: euskarak guztiok behar gaitu, erabilia izan, guztion kultur ondare gisa sentitu beste edozeren gainetik eta edozein jaurtitzeko arma, axolagabekeri eta erasoetatik salbu mantendu. Saia gaitezen. Euskara, bedi.